Sevginin dört türü eski yunanca da şöyle isimlendirilmiş.
Eros zevk almak ve sahip olmak,philia ilgi duymak ve merak etmek(belki kendini bulmak ve geliştirmek için fırsatları kullanmak),storge /ait hissetmek, Agape/birisinin benle ve ya dünyayla ilişkisi merkezinde değil varoluşu ve eşsizliği dolayısıyla anlaşılması, takdir edilip hoşa gitmesi...
Agape,sempati,şefkat,kavrayış ve empatide olduğu gibi bütün ötekilere yönelmiş bir tutumdur.O başkasının çıkarlarını düşünmek,tereddütle ya da zorlukla da olsa meselelere başkasının gözünden bakmayı öğrenmektir.Agape kendi ile başkaları arasındaki farklılıklara hoşgörülü davranma ve onlarla birlikte yaşama istekliliğidir ve özgür seçimle işler.
Temel dürtü Agape olduğunda,iki insan arasında cehennem belki zorunlu olarak cennet olmayacaktır,ama en azından ilişki çekilebilir hale gelecektir.Agape,bir ailenin huysuz yaşlı bir ferdine,bir askerin kollarında ölmekte olan düşman askerine,bir öğretmenin sınıfındaki yeniyetme bir dik başlıya duyduğu sevgidir.Bu,insan varlığının gösterebileceği en saygın özelliğidir.
Belki de insanların içlerindeki agapeyi keşfetmeleri,bu duygunun hayatlarını yönetmesine istekli olmaları ve içlerindeki agapeyi büyüterek yetiştirmeleri,geliştirmeleri gerekiyor.
Büyük dinlerin bütün canlılara duyulan şefkat ve merhamet dedikleri şey de bu olsa gerektir.Ancak agape kavramından da anlıyoruz ki dünyayı bu duygunun gözleriyle görmek için hiç de dini bütün bir insan olmaya gerek yok.Sadece içimizdeki duygunun sesine kulak vermek yeterli.
Eros çoğu erkeğin güdülenimini oluşturuyor günümüzde.
Storge ise erkeklerin daha çok siyasi ve etnik konular gündeme geldiğinde ,savaş sözkonusu olduğunda hissettikleri,kadınların ve çocukların ise aile bağlamında her zaman kuvvetlice hissettikleri bir sevgi türü olsa gerek.
Philia ise sezgi gücü yüksek olanların,bilim adamlarının, felsefecilerin, sanatçıların aşina oldukları bir bağlanma türü.
